Feminizm, popkultura i koszulki w paski
Nie mogę powiedzieć, żebym nie miała wobec tej ekranizacji żadnych oczekiwań. Gdybym ich nie miała nie byłoby mi jednak wcale łatwiej. Są bowiem elementy, w których nowy Wiedźmin od Netflixa niedomaga tak po ludzku jako film. Czy czekam na drugi sezon? Oczywiście!
Cześć! Nie było Dzielnika długo. No to wraca i jest w nim dużo. Klikajcie na zdrowie.
Ostatni odcinek Gry o Tron jest jak reforma Zalewskiej. Napisany na kolanie. Co nie znaczy, że wszystko było w nim złe. Wpis zawiera spojlery i dużo złośliwości.
Gdy chcemy oddać sprawiedliwość jednej grupie, musimy zredukować prawo do tej sprawiedliwości komuś innemu. To wcale nie jest takie rzadkie i wydumane.
Zebrałam Wam tu w jeden tekst, co się działo i co nam już opowiedziano o ludziach, zanim jeszcze padł pierwszy klaps.
BoJack skradł moje serce, chociaż nie była to miłość od pierwszego odcinka. Jak dobrze, że nie zraziłam się początkowym brakiem absolutnego zachwytu. Po obejrzeniu wszystkich dotychczas nakręconych sezonów, z czystym sumieniem przyznaję, że to najlepsza kreskówka dla dorosłych jaką w życiu widziałam.
Zmarnowałam 10 godzin życia na obejrzenie nowej produkcji Netflixa. Nikt nie zwróci mi tego czasu, więc chociaż napiszę sobie ten tekst w ramach rekompensaty.
Czwarta seria Czarnego Lustra nie jest tak dobra jak poprzednie, ale to wciąż kawał dobrego serialu. Jeśli mielibyście obejrzeć tylko jeden odcinek, koniecznie postawcie na pierwszy.
Ja wiem, za ostatni sezon „Gry o Tron” scenarzystom bynajmniej nie należy się medal z westerowskiej bulwy ziemniaka tylko zapłata w batach od samego Góry, bo to co w nim wyprawiali wyglądało jak jakaś ekranizacja mało oryginalnego fanfiku. Ale to wcale nie szkodzi, by nadal odwoływać się do ulubionych postaci, bo wciąż porównania z nimi robią nam dobrze, prawda?
„Opowieść podręcznej” przeraża od pierwszych scen. Antyutopia Margaret Atwood o Republice Gileadu, w której kobiety zostają pozbawione wszelkich praw, a te płodne zepchnięte do roli worków na spermę, przeniesiona na ekran w roku 2017 budzi o wiele większą grozę niż w roku 1985, gdy ukazała się powieść. Każdy kolejny odcinek oglądam się ze ściśniętym gardłem, bo chociaż opowiadana historia w dosłownym brzmieniu wydaje się czystym science-fiction, to przecież tak wiele scen skądś znam. Bo dzieją się dziś.
